เห็นว่าบทความนี้มีประโยชน์ โปรดแชร์....

ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก

“ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก” มาจากบาลีบทว่า อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ (ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.)เป็นคำกล่าวที่มีความหมายลึกซึ้ง มาจากพุทธศาสนสุภาษิต ใจความสำคัญคือ

การฝึกฝนตนเองอย่างดี เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แต่เป็นที่พึ่งที่แท้จริงและยั่งยืน

การอธิบายความหมาย

  • ตน: หมายถึง ตัวเราเอง ทั้งร่างกาย จิตใจ และสติปัญญา
  • ฝึกดีแล้ว: หมายถึง การฝึกฝนอบรมตนเองในทางที่ดีงาม ทั้งทางกาย วาจา ใจ ให้มีความรู้คู่คุณธรรม มีสติปัญญา รู้จักควบคุมตนเอง ไม่ประมาท
  • ที่พึ่งซึ่งได้ยาก: หมายถึง ที่พึ่งที่แท้จริงหาได้ยากในโลก ซึ่งก็คือตัวเราเองที่ฝึกดีแล้วนั่นเอง

เปรียบเทียบให้เห็นภาพ ลองนึกถึงต้นไม้ใหญ่ที่แข็งแรง รากแก้วหยั่งลึก สามารถยืนหยัดต้านทานพายุ และให้ร่มงาแก่สรรพสัตว์ได้ ต้นไม้นั้นก็เปรียบเหมือนคนที่ฝึกตนดีแล้ว เป็นที่พึ่งแก่ตนเอง และผู้อื่นได้

ความหมายโดยรวม:

ข้อความนี้สอนว่า ผู้ที่มุ่งมั่นฝึกฝนตนเองให้ดี มีความประพฤติที่ชอบ และปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง จะสามารถเข้าถึงความสุขสงบที่แท้จริงและเป็นที่พึ่งที่มั่นคงในชีวิตได้ ซึ่งที่พึ่งนี้ไม่ใช่สิ่งภายนอก แต่เป็นคุณธรรมและปัญญาที่เกิดจากการฝึกฝนตนเอง

ประโยชน์ของการนำคำสอนไปใช้:

  • สร้างแรงบันดาลใจให้เราเริ่มต้นพัฒนาตนเอง
  • เตือนให้เรารู้จักพึ่งพาตนเองแทนการคาดหวังสิ่งภายนอก
  • ชี้ให้เห็นความสำคัญของการฝึกตนเพื่อบรรลุสิ่งที่มีคุณค่าในชีวิต

ประโยชน์ของการฝึกตน

  • พึ่งตนเองได้: ไม่ต้องพึ่งพาหรือหวังพึ่งผู้อื่น
  • เป็นที่พึ่งแก่ผู้อื่นได้: ช่วยเหลือและเป็นกำลังให้แก่ผู้อื่น
  • มีชีวิตที่มั่นคง: ไม่หวั่นไหวต่อปัญหาและอุปสรรค
  • พบความสุขที่แท้จริง: มีความสงบและความสุขภายใน

เห็นว่าบทความนี้มีประโยชน์ โปรดแชร์....